......و تو ای خوابزده ! بیهوده در سراب اشعار سیاه من به دنبال گمشده ی خود می گردی جز گوری تهی و تابوتی قفل شده چیز دیگری نخواهی یافت.

در آن تابوت را مگشای که نفرینی من خواهی شد.

و در آن به جای طلسم مفقودت جسدی را خواهی دید هم شکل و همنام من که در کف دست چپش خطوط ناشناس سر درگمی که چنبر زده و می لولند.

....و در دست راستش کتابیست که در هر صفحه اش زخم پلیدی به جای گل شعری روئیده است.

از نصرت رحمانی